Βόρεια Εύβοια

Η πρόσβαση από την Νότια Ελλάδα, γίνεται μέσω Χαλκίδας. Φτάνοντας στην πρωτεύουσα του νομού Ευβοίας ακολουθείτε το δρόμο προς Βόρεια Εύβοια, περνάτε την Νέα Αρτάκη, Καστέλα, έξω από τα Ψαχνά, και ακολουθώντας μια μαγευτική  διαδρομή, μέσα σε δάσος, μετά από 48χλμ, φτάνετε στο Προκόπι  Ο χρόνος που θέλετε για να φτάνετε στο Προκόπι, από την Χαλκίδα, είναι περίπου μια ώρα ανάλογα με την κίνηση. Για όσους όμως κάνουν την διαδρομή για πρώτη φορά θέλει προσοχή, γιατί υπάρχουν πολλές στροφές!  Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται  των ημερών πριν και μετά την γιορτή του Άγιου Ιωάννη Ρώσου, διότι είναι πολλοί εκείνοι που, πηγαίνουν να προσκυνήσουν από τα γύρο χωριά αλλά και πιο μακριά με τα πόδια.

Όσοι θέλετε να επισκεφτείτε το Προκόπι τον Ναό του Άγιου Ιωάννη Ρώσου, από την Βόρεια  και κεντρική  Ελλάδα, υπάρχουν δυο πορθμεία, μπορείτε να επιλέξετε αυτό που σας εξυπηρετεί καλύτερα, προκειμένου να αποβιβαστείτε στην Βόρεια  Εύβοια. Αυτοί που έρχονται από την Βόρεια Ελλάδα μπορούν να χρησιμοποιήσουν το πορθμείο Γλύφας στην Πελασγία Φθιωτιδας. Αφού επιβιβάστηκε στο φέρρυ μπότ, μετά από μίση ώρα φτάνετε στον Αγιόκαμπο. Όταν αποβιβαστείτε υπάρχουν οι έξεις διαδρομές που μπορείτε να ακολουθήσατε. Πρώτη διαδρομή μέσω Λουτρά Αιδηψού –Λίμνης(71χλμ.). Δεύτερη διαδρομή να πατέ μέσω Ιστιαίας, Βουτά, Λίμνης(75χλμ.). Και τρίτη διαδρομή , Ιστιαία, Βουτά, Κεράσια, Αγία Άννα(71χλμ.). Ο χρόνος που θέλετε για να φτάσετε, όπια διαδρομή και αν ακλουθήσατε είναι περίπου μια ώρα και δέκα λεπτά, προτεινομένη διαδρομή είναι μέσω Λουτρά Αιδηψού. Ενώ αυτοί που βρίσκονται νοτιότερα μπορούν να χρησιμοποιήσουν το πορθμείο Αρκίτσας Φθιώτιδας. Επιβιβάζεστε στο φέρρυ μπότ και σε σαρανταπέντε λεπτά περίπου, φτάνετε στα Λουτρά Αιδηψού, μετά την αποβιβάσει ακολουθητέ τον δρόμο για την Λίμνη, περίπου μια ώρα για να φτάσετε. Ο Ναός του Άγιου Ιωάννη Ρώσου απέχει 60 χιλιόμετρα από τα Λουτρά Αιδηψού, και περίπου 71 από τον Αγιόκαμπο(μέσω Λουτρά Αιδηψού).

Άγιος Ιωάννης Ρώσος.

Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησης του είναι το έτος 1690 και τόπος η Ν. Ρωσία (Ουκρανία). Και τούτο, γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718, είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού, του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσίας, μαχόμενος για την υπεράσπιση της πατρίδας του. Γαλουχημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών Τούρκων.
Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ, με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζεται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Απ’ εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.
Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνηση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος», που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλινα ραβδιά, τον κλωτσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.
Υπομένει όμως όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα, αφού ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που δαμάζει τη θηριωδία των Τούρκων, οι οποίοι έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.
Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων, θαυματουργικά έστειλε με Άγγελο Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό· επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους, τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε τη θηριωδία των Τούρκων.
Ένα στήριγμα είχα σε όλους τους αγώνες του και μια παρηγοριά στην τραχειά ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους τα Άχραντα Μυστήρια. Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκούραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα Άχραντα Μυστήρια.
Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκοπίου, με άδεια του Τούρκου, πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα, μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια, ο μέχρι χθες δούλος και σκλάβος κηδεύεται από Χριστιανούς – Τούρκους – Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή το οδήγησαν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, εναποθέτοντάς του στη μάνα γη. Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήριά του και τον κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. του είπε ο Όσιος ότι το σώμα του έχει μείνει με τη χάρη του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν πριν 3 ½ χρόνια, ζητώντας του να κάνουν εκταφή και εκείνος θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέθηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό του Αγίου Γεωργίου, στον οποίο αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.
Σε μια εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το ιερό λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση μέσα στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίερο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη μέρα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώνουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκεπασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, αλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.
Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, δόξασε τον Θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλοπίστους και ο Θεός του απάντησε δοξάζοντάς τον στον Ουρανό και στη γη. Μπροστά στη Λάρνακα που είναι το Άγιό του σώμα, στην Καππαδοκία, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται. Όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Διαμαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματά του. Στην απόγνωση και τη δυστυχία τους καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά, αλλά διαλαλούν τα θαύματά του. Κοιμάται το ιερό λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμαστά γεγονότα. Γίνεται εκεί ένα μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία και το οποίο παραμένει εκεί ως το 1924.Σε αυτόν τον ναό έμεινε ο Άγιος μέχρι το 1924 μ.Χ.

Με την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας και Τουρκίας που έγινε τότε, μεταφέρθηκε και το Ιερό Λείψανο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου στο Νέο Προκόπι της Εύβοιας όπου εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες που ζούσαν στο Προκόπι της Μικράς Ασίας.Το 1930 άρχισε να χτίζεται ναός προς τιμή του Αγίου, ο οποίος ολοκληρώθηκε μετά από πολλούς κόπους των πιστών το 1951. Τότε μεταφέρθηκε ο Άγιος στο νέο Ναό και εκεί βρίσκεται μέχρι τις μέρες μας. Το σκήνωμα του οσίου διατηρείται σε μαρμαροσκάλιστη λάρνακα. Πιστοί επισκέπτονται τον ναό αυτό και προσκυνούν τον Άγιο, από την Ελλάδα και το εξωτερικό ευχαριστώντας τον για τα θαύματα και την βοήθεια που τους δίνει με τη χάρη του.Την μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου εορτάζουμε στις 27 Μαΐου.

Πληροφορίες για την περιοχή.

Σε εύφορη και καταπράσινη κοιλάδα  δίπλα στην κύτη του ποταμού Κηρέα, είναι κτισμένο το χωριό Προκόπι. Περιτριγυρισμένο από πευκόφυτους λόφους στους πρόποδες του βουνού Καντήλι, θα λέγαμε ότι δεν έχουν άδικο όσοι έχουν χαρακτηρίσει την περιοχή παραδεισένια! Ο επισκέπτης εντυπωσιάζετε και από το πλατανόδασος που συναντά δίπλα στο ποτάμι πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα μέρη στην Ελλάδα. Σήμα κατατεθέν του δάσους είναι ο Μεγάλος Πλάτανος στη θέση Παρασκευόρεμα. Υπεραιωνόβιο δέντρο, τεραστίων διαστάσεων, το μεγαλύτερο των Βαλκανίων, σύμφωνα με κάποιους είναι 2000 χρόνων, με μια τεράστια κουφάλα. Για όσους θέλουν να τον δουν βρίσκετε λίγο έξω από το Προκόπι, στην διαδρομή προς το Μαντούδι, υπάρχουν πινακίδες να σας οδηγήσουν εκεί. Ενώ στο δρόμο πριν το Προκόπι, το φαράγγι του Δερβενιού, προκαλεί δέος και γοητεύει με την άγρια ομορφιά του, στον επισκέπτη που άρχετε από την Χαλκίδα.

Την εύφορη κοιλάδα οι ντόπιοι κάτοικοι την καλλιεργούν, τα προϊόντα θα τα βρείτε να τα αγοράσετε (τα περισσότερα κηπευτικά) κατευθείαν από τον τόπο παράγωγης. Επίσης θα βρείτε, χυλόπιτες, τραχανά, μελί, γλυκά του κουταλιού, ονομαστό είναι και το ψωμί από τον φούρνο στο Προκόπι. Τα καταστήματα που υπάρχουν θα καλύψουν τοις ανάγκες σας, κοντά στο Μαντούδι  άνοιξε μεγάλο σουπερ μάρκετ, δέκα λεπτά από το Προκόπι. Δέκα χιλιόμετρα ανατολικά βρίσκετε το χωριό Πήλι, για βόλτα η μπανάκι στα γαλάζια νερά του Αιγαίου, η αν θέλετε φαγητό με θαλασσινά υπάρχουν ψαροταβέρνες με φρέσκα ψάρια. Ενώ αν έχετε χρόνο στη διάθεση σας μια επίσκεψη στο χωριό Σαρακήνικο, το συναντάμε μετά το χωριό Βλαχιά, η θεά και τα τοπία, ανάμεσα στο βουνό και στη θάλασσα,  θα σας εντυπωσιάσουν στην διαδρομή, καθώς και η μικρές παράλιες με τα κρυστάλλινα νερά! Αν συνεχίσετε προς τα βόρεια στη διαδρομή για την Ιστιαία, σε 10 χλμ. βρίσκεστε στο Μαντούδι, με την παράλια του Κυμάσι, να βρίσκετε σε απόσταση 3χλμ. Μετά το Μαντούδι, συναντάμε την διασταύρωση που μας οδηγεί στην παραλία της Κρύας Βρύσης 17χλμ. από το Προκόπι. Η παραλία της Κρύας Βρύσης είναι μια αρκετά μεγάλη σε μήκος παραλία στη Βόρεια Εύβοια που θα μπορούσε να θεωρηθεί, προέκταση της παραλίας της Αγίας Άννας. Στην ακτή και στο βυθό υπάρχει άμμος και ψιλό βότσαλο. Στην παραλία θα βρείτε καφετέριες, ψαροταβέρνες αλλά και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Επίσης σώζονται ερείπια από την Αρχαία Κήρινθο.

Ακολουθούντας την διαδρομή από την Ιστιαία, για την Βορειανατολική πλευρά του νησιού, προς το Πευκί, Γούβες, Βασιλικά. Μετά το χωριό Νέα Σινασό στην δεξιά πλευρά του δρόμου, συναντάμε την διασταύρωση. Αφού στρίψουμε και διανύσουμε μια απόσταση των 1800 μέτρων, περνώντας ανάμεσα σε περιβόλια με ελιές, και μικρούς λόφους, φτάνουμε σε μια μικρή κοιλάδα. Εκεί περιτριγυρισμένο από ψηλά πλατάνια, κυπαρίσσια, κτισμένο σε επιβλητικό σημείο βρίσκετε το Εκκλησάκι της Παναγίας Ντίνιους.

Ο επισκέπτης θα εντυπωσιαστεί από το φυσικό περιβάλλον καθώς διατηρείτε ανέπαφο στο πέρασμα των χρονών. Αιωνόβια πλατάνια, ο ήχος του νερού που τρέχει από την πηγή στις βρύσες,  σε συνδυασμό με τα κελαδίσματα, των πουλιών, το μικρό ποταμάκι, και η θέα του δάσους, συνθέτουν ένα τοπίο φυσικού κάλους.

Συμφώνα με τους ντόπιους κατοίκους ένας βοσκός είδε μια λάμψη μέσα σε θάμνο, όταν πήγε κοντά είδε την εικόνα, στο σημείο αυτό χτίστηκε το Εκκλησάκι . Είναι άγνωστο πότε ακριβώς, το 1951 γκρεμίστηκε και στη θέση της χτίστηκε το σημερινό Εκκλησάκι.

 Παναγία Ντινιούς

Σύμφωνα με την παράδοση Τούρκος Οθωμανός στρατιώτης την περίοδο της Τουρκοκρατίας , πυροβόλησε την εικόνα, στην προσπάθειά του να σκοτώσει κάποιο κυνηγημένο Έλληνα που κρύφτηκε καταφεύγοντας πίσω από την εικόνα. Η θαυματουργή εικόνα «επέστρεψε» τη σφαίρα στον αλλόθρησκο στρατιώτη και τον σκότωσε.

Η εκδοχή αυτή ενισχύεται από την ύπαρξη του σημείου της βολής του πυροβόλου όπλου του Τούρκου στο πρόσωπο της Παναγίας και ειδικότερα στο Μέτωπο. Η «επιστροφή» της σφαίρας , έδωσε το όνομα στην Παναγία που ονομάστηκε Παναγία Ντινιούς ή Ντονιούς από την τουρκική λέξη ”Donus” που σημαίνει «επιστροφή» (δηλαδή Παναγία της επιστροφής). Υπάρχουν και άλλες εκδοχές του θρύλου αυτού που καταλήγουν όμως σε γενικές γραμμές στο ίδιο αποτέλεσμα.

Ωστόσο αξίζει να σημειωθεί ότι στην εικόνα υπάρχει η επιγραφή «Παναγία η Ελεούσα». Σύμφωνα με εκτιμήσεις η θαυματουργή εικόνα μπορεί να έχει αγιογραφηθεί ακόμα και τον 11ο αιώνα, ή να είναι λίγο μεταγενέστερη (μεταξύ του 14ου ή 16ου αιώνα),αλλά «ξαναφιλοτεχνημένη» πάνω σε προηγούμενη εικόνα που ανάγεται στον 10ο ή 11ο αιώνα. Η ιστορία της πάντως δεν έχει πλήρως διευκρινιστεί.

Υπάρχει επίσης πλούσια παράδοση για τα θαύματα ή ακόμα και εμφανίσεις της Παναγίας. Είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και εορτάζει στις 23 Αυγούστου (ημέρα απόδοσης της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου). Στην πανήγυρη συρρέουν πολλοί επισκέπτες. Τα αφιερώματα στην εικόνα μαρτυρούν τη θαυματουργική δράση της συγκεκριμένης εικόνας της Παναγίας. Κατά την καλοκαιρινή περίοδο μπορείτε να την επισκεφτείτε καθημερινά, ενώ από τον Οκτώβριο έως το Πάσχα, κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή.

Πληροφορίες για την περιοχή.

Μια σύντομη μάτια για πως μπορείτε να συνδυάσετε το προσκύνημα, στο εκκλησάκι με μια γνωριμία στην Βόρεια πλευρά του νησιού, όλες τοις εποχές. Τα καλοκαίρι μπορείτε να κολυμπήσετε στο Πευκί, στον Άγιο Νικόλαο Ελληνικών, αλλά και στο Ψαροπούλι. Κοντά στη Ιστιαία, τα Κανατάδικα, η παράλια Τσοκαϊτη, και στο πέρασμα σας από τα Λουτρά Αιδηψού, τον Νέο Πύργο και τους Ωρέους, και άλλες πολλές παράλιες.

Να κάνετε ιππασία στα χωριά Ταξιάρχης και Καματρίαδες, να δείτε τα ευρήματα οστών θηλαστικών και δεινόσαυρων στο Μουσείο Κερασιάς. Τους καταρράκτες Δρυμώνα, καθώς να περπατήσετε ως την κορυφή του Ξηρού Όρους, το Μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ. Επίσκεψη στα Λουτρά Αιδηψού και την Μόνη Άγιου Γεώργιου Ήλιων.

Τα ντόπια προϊόντα φημισμένα, μπορείτε να αγοράσετε στον τόπο παραγωγής, ελιές, λάδι, τσίπουρο, κρασί σύκα, κεράσια, ροδάκινα, ντομάτες, καρπούζια, πεπόνια, κ.α.

Δεν γνωρίζουμε την ακριβή χρονολογία ίδρυσης της μονής, αλλά γνωρίζουμε ότι όταν ο Όσιος Δαυίδ δημιούργησε τη μονή, το έκανε πάνω σε προϋπάρχων ναό. Ο Όσιος Δαυίδ έζησε γύρω στο 1550 άρα η μονή υπήρχε πριν το 1500, η οποία είχε καταστραφεί από τους Τούρκους μετά την κατάληψη της Εύβοιας. Στο υπόγειο υπάρχει μικρός ναός με αγιογραφίες του 17ου αιώνα. Η μονή βοήθησε την ελληνική επανάσταση με αποτέλεσμα την καταστροφή της από τους Τούρκους.

Στη μονή υπάρχουν τα τίμια λείψανα του Οσίου Δαυίδ του Γέροντα καθώς και άλλα προσωπικά του αντικείμενα. Γύρω από την μονή υπάρχουν αρκετά εκκλησάκια αφιερωμένα σε διάφορους Αγίους ενώ μετά από μονοπάτι 20′ βρίσκεται το ασκητήριο του οσίου Δαυίδ. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου υπάρχει το ¨Αγιονέρι”. Σύμφωνα με την παράδοση, εδώ χτύπησε με το ραβδί του ο όσιος Δαυίδ, ένα βράχο και ανέβλυσε ιαματικό νερό.

Η μονή γιορτάζει στις 6 Αυγούστου, της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα, καθώς και στη 1 Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Δαυίδ.

ΒΙΟΣ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ Ο ΓΕΡΩΝ, Ο ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ

Ο Όσιος Δαυίδ, γεννήθηκε το 1519 στο Κυπαρίσσι(Γαρδινίτσα), ένα μικρό χωριό κοντά στην Ατάλαντη Φθιώτιδας. Ο πατέρας του ήταν ιερέας Χριστόδουλος και η μητέρα του Θεοδώρα. Ήταν πολύ καλοί άνθρωποι και προσπαθούσαν να αναθρέψουν τα τέσσερα παιδιά τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

Όταν ο Όσιος  Δαυίδ ήταν τριών ετών, του παρουσιάστηκε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και του ζήτησε να τον ακολουθήσει σε ένα εξωκκλήσι του. Εκεί ο μικρός Δαυίδ απόμεινε να τον κοιτάζει με τα χέρια σταυρωμένα από ευλάβεια και σε αυτή τη στάση, με το πρόσωπό του να αστράφτει από μία λάμψη ουράνια, τον βρήκαν οι γονείς του μετά από έξι ολόκληρα μερόνυχτα.

Από τότε ο θαυμαστός και θεοφόρητος Δαυίδ ζώντας με απόλυτη υπακοή και σεβασμό πιο γονείς του, προσευχόταν πολύ και παρακαλούσε τον Θεό να του δείξει τον δρόμο της αληθείας. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών ο Όσιος Δαυίδ έφυγε από την πατρίδα του και με την ευλογία των γονέων του, μπήκε στην υπακοή του Γέροντος Ακακίου, στην Μονή της Μαγνησίας. Ήταν σοβαρός και συνετός, γι’ αυτό από τότε τον αποκαλούσαν Γέροντα. Έτσι έμεινε «Δαυίδ ο Γέρων».

Μετά από σκληρή άσκηση και πολύ προσευχή, τον χειροτόνησαν ιερέα και τον κατέστησαν ηγούμενο της Ιεράς Μονής Βαρνακόβης Ναυπάκτου. Εκεί πάλι αναδείχθηκε υπόδειγμα πνευματικού πατέρα και αρχέτυπο πνευματικής ζωής.
Κάποτε όμως κατηγορήθηκε ότι φυγάδευσε σκλάβους, τον βασάνισαν, τον ξυλοκόπησαν και τον έριξαν στην φυλακή. με την μεσολάβηση ευσεβών Χριστιανών ελευθερώθηκε και το πνεύμα του Θεού τον οδήγησε στην Εύβοια.

Είναι θαυμαστός ο τρόπος με τον οποίο πέρασε από την Αταλάντη, απέναντι στις Ροβιές της Β. Ευβοίας. Παρακάλεσε ένα βαρκάρη να τον περάσει, εκείνος όμως βλέποντάς τον ταπεινό και ρακένδυτο, τον περιφρόνησε. Ο Όσιος χωρίς γογγυσμό, άπλωσε το τριμμένο ράσο του πάνω στο νερό της θάλασσας, έκαμε το σημείο του Σταυρού και ανεβαίνοντας πάνω σε αυτό, ως εκ θαύματος, άρχισε να ταξιδεύει. Από τις Ροβιές ανηφόρισε προς το βουνό κι έφτασε σ’ ένα ερειπωμένο εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Χριστού. Εκεί εγκαταστάθηκε σε μία σπηλιά.

Η φήμη της ασκήσεως, της αρετής και της αγιότητος του έλκυσε πολλούς Χριστιανούς και όσοι απ’ αυτούς ποθούσαν την μοναχική ζωή θέλησαν να υποταχθούν στην οσιακή μορφή του. Έτσι, δημιουργήθηκε η ανάγκη να χτιστεί μοναστήρι, πράγμα που ήταν και η αρχική ένθετη επιθυμία του Οσίου.

Ο Όσιος στην προσπάθειά του να βρει χρήματα για την ανέγερση της Ι. Μονής έφτασε μέχρι τη Ρωσία, όπου συγκέντρωσε πολλά χρήματα κι άλλα πολύτιμα δώρα τα οποία με θαυμαστό τρόπο μετέφερε μέχρι το Μοναστήρι : Κούφωσε ένα μεγάλο κούτσουρο, σφράγισε μέσα  τα χρήματα και τα δώρα, και ρίχνοντας το κούτσουρο με το θησαυρό σε  ποτάμι της Ρωσίας έκανε το σημείο του Σταυρού και προσευχήθηκε να φτάσει το κούτσουρο με το θησαυρό στην παραλία των Ροβιών, έως ότου μεταβεί και ο ίδιος εκεί. Πράγματι, έτσι κι έγινε.
Μετά από λίγα χρόνια είχε ολοκληρωθεί ένα αξιοθαύμαστο Μοναστήρι με μία καλή αδελφότητα.

Οργάνωσε την Μονή άριστα, συγκέντρωσε γύρω του πολλούς μοναχούς, που με τις θείες παραινέσεις και διδασκαλίες του, πρόκοψαν στην αρετή και ανεδείχθησαν άξιοι πνευματικοί πατέρες και εμψυχωτές των πονεμένων ανθρώπων στη δύσκολη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Εκείνο όμως που αποτελούσε τη δόξα του Οσίου Δαυίδ ήταν η τέχνη του και η δύναμή του να μεταδίδει πιο άλλους την δίψα της συγγνώμης απο τον Θεό για τις αμαρτίες. Γι’ αυτό ολοένα και πλήθαιναν οι προσερχόμενοι στο Μοναστήρι για εξομολόγηση. Οι Χριστιανοί που πήγαιναν στην Μονή έβρισκαν παρηγοριά κι ανάπαυση, μα και υλική βοήθεια. Το Μοναστήρι ονομάστηκε από τους πιστούς «Μοναστήρι Ελεημοσύνης».

Όταν έφτασε στην ηλικία των 70 ετών, ο Όσιος αποσύρθηκε σε μία φυσική σπηλιά όχι πολύ μακριά από το Μοναστήρι, όπου έμενε όλη την εβδομάδα προσευχόμενος και μόνο το βράδυ του Σαββάτου επέστρεφε στην Μονή για να λειτουργήσει και με αγάπη, διάκριση και ταπείνωση να στηρίξει και να ενδυναμώσει τους πιστούς που έτρεχαν κοντά του.
Σε βαθειά γεράματα την 1η Νοεμβρίου παρέδωσε την ψυχή του «εν χειρί Θεού».

Τετρακόσια πενήντα και πλέον χρόνια μετά την κοίμηση του Οσίου πλήθη πιστών προσέρχονται στο Μοναστήρι του για να πάρουν την ευλογία του, όπου και φυλάσσονται τα ιερά και χαριτόβρυτα λείψανά του. και σε όποια μέρη της πατρίδας μας με ευλάβεια προσκαλείται η αγία Κάρα, εκεί νόσοι θεραπεύονται, δαίμονες διώκονται, πάθη ποικίλα ιατρεύονται.

Πληροφορίες για την περιοχή

Στην πλάγια που βρίσκεται η Μονή ανηφορίζοντας φτάνουμε στο χωριό Δρυμώνα και συνεχίζοντας, 4 χιλιόμετρα  μετά οι Καταρράκτες Δρυμώνα. Πολύ κοντά είναι το χωριό Κερασιά με το Μουσείο Απολιθωμένων Θηλαστικών.

Η θέση της είναι θαυμάσια καθώς υψώνεται, μοναχική και επιβλητική, ντυμένη με τη μεγαλόπρεπη και συνάμα αυστηρή βυζαντινή αρχιτεκτονική της. Στο νότο απλώνεται η Ευβοϊκή θάλασσα και στο βάθος διακρίνονται οι οροσειρές της Στερεάς Ελλάδας, και είναι ένα από τα ψηλότερα βουνά της Ελλάδας ο Παρνασσός.Σήμερα είναι γυναικεία μονή όπου οι μοναχές ασχολούνται με την κατασκευή χαλιών και λειτουργούν επίσης έκθεση ειδών χειροτεχνίας καθώς και ξενώνα για τη φιλοξενία των προσκυνητών.

Η ιστορία της μονής χάνεται στο βάθος των αιώνων. Σύμφωνα με μαρτυρία μη σωζόμενου εγγράφου του πατριάρχου Κυρίλλου του Ε’, κτίστηκε τον 7ο ή 8ο αιώνα από βυζαντινό αυτοκράτορα. Καταστράφηκε από τους Ενετούς και τους Τούρκους και ξανακτίστηκε από ένα ναυτικό πλοιοκτήτη, ο οποίος σώθηκε σε σφοδρή θαλασσοταραχή στον βόρειο Ευβοϊκό. Επειδή αυτός καταγόταν από το Γαλατά Κωνσταντινουπόλεως δόθηκε και η προσωνυμία ‘’Γαλατάκη’’. Άλλη όμως ασθενέστερη παράδοση, η ονομασία της μονής οφείλεται στο άφθονο γάλα του μεγάλου αριθμού των ποιμνίων της.

Στη μονή Γαλατάκη μέχρι σήμερα διασώζονται μόνον το τρίκογχο, η λιτή και το παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Το καθολικό έχει υποστεί πολλές εξωτερικές επισκευές, για αυτό και η επιφάνειά του, υπενδεδυμένη σήμερα με νεώτερο οικοδομικό υλικό, δεν παρουσιάζει πλέον την παλαιά μορφή του. Αλλά και οι εσωτερικοί τοίχοι του, άλλοτε καταγράφει, έχουν καλυφθεί, άγνωστο πότε, από κονίαμα, με αποτέλεσμα σε ορισμένα μόνον σημεία να διασώζονται οι αρχαίες τοιχογραφίες.

Η μονή Γαλατάκη διαθέτει μία εξαιρετικά πλούσια παρακαταθήκη ιερών λειψάνων, κειμηλίων, εικόνων, χειρογράφων και βιβλίων, ανεκτίμητης αξίας.

Μπορείτε να επισκεφτείτε την μονή καθημερινά από της  9  το πρωί έως της 12 το μεσημέρι, το απόγευμα από της  5 έως της 8.

Πως θα πάτε, ο επισκέπτης μπορεί να ακολουθήσει  το δρόμο που ξεκινά από την παραλία της Λίμνης, μια ιδιαίτερη διαδρομή με στενό δρόμο πάνω στο κύμα, διασχίζει τα Κατούνια, πευκόφυτες τοποθεσίες, παραλίες στο τέλος να καταλήγει στην είσοδο της μονής.

Πληροφορίες για την Περιοχή.

Μια βόλτα στην γραφική Λίμνη, στους καταρράκτες Δρυμώνα, Όσιο Δαυίδ, στη παραλία Αγία Άννας, αλλά και ακόμη πιο μακριά στο Προκόπη όπου βρίσκετε η εκκλησία του Άγιου Ιωάννη Ρώσου. Είναι προορισμοί που μπορείτε να συνδυάσετε με την επίσκεψη σας στη Μονή Γαλατάκη.

Κοντά ή πάνω σε αρχαίο ναό του Απόλλωνα-Ήλιου χτίστηκε ο Χριστιανικός ναός. Στη θέση αυτή βρισκόταν και το μαντείο του Σελινούντιου Απόλλωνα. Η Μονή μεταφέρθηκε στην τωρινή της θέση, ενώ την παλιά θέση της Μονής δηλώνει ένα μικρό εκκλησάκι στο όνομα του Αγίου Γεωργίου.

Μεγάλη ανάπτυξη γνώρισε η Μονή κατά τους πρώτους αιώνες της ζωής της. Ακολουθώντας το ιδιόρρυθμο σύστημα, γύρω από αυτήν ασκήτευαν μέχρι και 300 μοναχοί, ζώντας σε καλύβες και «καλογερόσπιτα», όπως αναφέρει η τοπική παράδοση. Οι οποίοι λειτουργούνταν τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές στο Καθολικό του Αγ. Γεωργίου, ρυθμού σταυροειδούς, με περίτεχνο τέμπλο των μέσων του 17ου αιώνος, γεμάτο παραστάσεις και σκηνές από την Αγία Γραφή και περίφημες εικόνες του 16ου και 17ου αιώνος.

Η Μονή υπέστη αρκετές καταστροφές επί Τουρκοκρατίας. Την μεγαλύτερη επίθεση δέχτηκε το 1821 με συνέπεια την καταστροφή πολύτιμων κειμηλίων και πνευματικών παρακαταθηκών. Απετέλεσε τόπο καταφυγής και προστασίας πολλών χριστιανών και μάλιστα επιστημόνων, στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Είναι ιδιαίτερα αγαπητή από τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής.

Επί αιώνες ήταν ανδρική, το 1970 μετετράπη σε γυναικεία. Η σημερινή αδελφότης και με την αμέριστη συμπαράσταση πολλών προσκυνητών, ανακαίνισε και εξωράϊσε τά κτίρια της Μονής. Τά τελευταία χρόνια, ξεκίνησε η ανοικοδόμηση νέου μεγάλου Ναού της Αγίας Πολυχρονίας. Υπάρχουν αποθησαυρισμένα τίμια λείψανα των Αγίων: Γεωργίου, Μαρίνης, Μάμαντος και Κυριακής.

Η μονή είναι ανοιχτή κάθε μέρα για τους επισκέπτες, εκτός τις μεσημεριανές ώρες 2 έως 4.

Πως θα πάτε, στο κέντρο του χωριού Αιδηψός υπάρχει η διασταύρωση για τον δρόμο που οδηγεί στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Ηλιών, η απόσταση 12,7  χιλιόμετρα. Επισης δρόμος που οδηγεί στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Ηλιών υπάρχει και στο χωριό Ήλια, η απόσταση 7,7  χιλιόμετρα.

Πληροφορίες για την περιοχή.

Πολύλοφος (Γουργούβιτσα) το χωριό πριν το μοναστήρι με το εξωκκλήσι της Παναγιάς, Λουτρά Αιδηψού, Ώρεοι, οι πιο κοντινές διαδρομές.

Είναι μια νεοσύστατη Μονή χτισμένη σε μια καταπράσινη πανέμορφη πλαγιά, μετόχι της Μονής Αγίου Γεωργίου Ηλιών Αιδηψού, η θέα από τη Μονή είναι μοναδική.Πρόκειται για μια, σχετικά, νέα γυναικεία Μονή. Εκτός από την εκκλησία της Οσίας Ειρήνης, υπάρχει και το παρεκκλήσι του Οσίου Ονουφρίου του ασκητού και του Αγίου Ιώβ του πολυάθλου με θαυμάσιες αγιογραφίες.

Κοντά στη Μονή της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, εικάζεται ότι υπήρχε το αρχαίο μαντείο του Απόλλωνα Σεληναίου. Την θέση και την ύπαρξη του μαντείου την αναφέρει ο Στράβωνας στα βιβλία του, ο οποίος αναφέρεται σε αυτό ως “αψευδέστατον”, δηλαδή ότι δεν κάνει ποτέ λάθος.

Η μονή είναι ανοιχτή κάθε μέρα για τους επισκέπτες, εκτός τις μεσημεριανές ώρες 1 έως 4.

Πως θα πάτε, η Μονή βρίσκεται σχεδόν στη μέση της διαδρομής Λουτρά Αιδηψού – Λίμνη, κοντά στο χωριό Ήλια.  Απέχει από τις Ροβιές 8 χιλιόμετρα, ενώ από τα Λουτρά Αιδηψού 15 χιλιόμετρα. Στην διαδρομή Λουτρά Αιδηψού – Ροβιές, υπάρχει διασταύρωση αριστερά στον δρόμο, που οδηγεί μετά από 2 χιλιόμετρα στην Μονή.

Πληροφορίες για την περιοχή.

Κοντινές διαδρομές, Ροβιές, Λίμνη, το Μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ, καταρράκτες Δρυμώνα.